บทความโดย ฟองเวลา
อยู่ในศาสนสถาน การปฏิบัติกิจใดๆ ก็สามารถใช้เป็นเครื่องมือในการปฏิบัติธรรมได้ ‘หลวงพี่เอ๋’ นั้นมีความสามารถด้านงานสารพัดช่างเป็นทุนเดิม มาอยู่ที่นี่จึงสร้างประโยชน์ให้อย่างมากมาย รื้อเปลี่ยนระบบสายไฟและอุปกรณ์ทั้งวัดมาแล้ว ช่วยประหยัดค่าไฟฟ้าได้โข ศาลาธรรมหลังใหม่ที่กำลังสร้าง หลวงพี่ก็เป็นกำลังหลัก ทั้งงานออกแบบ งานลงแรง ใช้ทักษะดัดแปลงคิดค้น พูดได้ว่ามีส่วนอย่างสำคัญในความสำเร็จ
‘หลวงพี่ดำ’ นั้นมีความชอบในการปลูก แต่ง พันธุ์ไม้ต่างๆทั่วบริเวณ แถมยังเพาะชำขยายเพิ่ม เก็บแยกก้อนหินออกจากกองดินลูกรัง นำมาจัดแต่งเป็นสวนหย่อมงามตา ศาลา อาคารสิ่งปลูกสร้าง เป็นถาวรวัตถุที่อาจดูแข็งทื่อ แต่เมื่อประกอบเข้ากับพันธุ์ไม้นานา ก็สร้างความมีชีวิตชีวาให้กับสถานที่นั้นๆได้อย่างลงตัว ‘หลวงพี่เอ๋’ ยังนำเศษวัสดุเหลือใช้ มาโมดิฟายเป็นรถเข็นสำหรับบรรทุกเศษใบไม้ร่วงหล่น เพื่อนำไปทิ้ง “ไม่ต้องเสียเวลาขนหลายเที่ยว”
หลวงพี่เอ๋ว่า เพราะเดิมทีจะใช้รถเข็นคันเล็ก เก็บคุ้ยเศษใบไม้แห้งที่กวาดรวมไว้เป็นกองๆ ไปทิ้ง ซึ่งต้องขนกันหลายเที่ยว กิจกรรมทั้งหมดล้วนเป็นการปฏิบัติธรรม เมื่อจิตจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า รู้สึกตัวอยู่กับปัจจุบันขณะ รสพระธรรมอาจมิใช่เสียงสวด แต่’ รถพระทำ’ อยู่ในมือที่เข็นบรรทุกใบไม้แห้ง
-ใบไม้แห้งปลิดขั้ว ร่วงหล่น
คนกวาดเก็บ โกยทิ้ง
ลมพัดใบไม้ปลิว เพ่นพ่าน
หมาเห่าโหยหอน เสียงระฆัง
ตถตา มันเป็นเช่นนั้นเอง..
