บทความโดย ฟองเวลา
“เนี่ย ต้องแก้ปัญหาให้มันอีก ไม่งั้นเวลาเทคานน้ำปูนเข้าเต็มรังแน่ ตรงคานพอดี” พระเจ้าเอ๋เอ่ยขึ้น ระหว่างใช้สว่านเจาะคานคอนกรีตเพื่อจะร้อยเหล็กเส้นเพื่อทำคานคอนกรีตเชื่อม ในส่วนที่จะสร้างเป็นห้องส้วมเพิ่มเติมต่อจากที่ซักล้างของอาคารครัวฉัน “อ๋อ รังแมงอุง มันมีน้ำหวานด้วยนะครับ” ผมออกความเห็นเพิ่ม เมื่อเดินไปชะโงกดูใกล้ๆ “ถ้าต้องการน้ำผึ้งที่ใช้เป็นส่วนผสมเป็นยา น้ำผึ้งจากชันณรงค์ดีที่สุด แถวหนองจอกเรียกชันณรงค์” พระเจ้าเอ๋ขยายความ “ครับ แถวนี้เรียกแมงอุง แต่ถ้าลงไปทางใต้หน่อยจะเรียกว่าชันโรง” ผมให้ข้อมูลกับพระเจ้าเอ๋
ไม่รู้ว่าพวกมันเข้ามาอาศัยอยู่ใต้พื้นครัวฉันของวัดตั้งแต่เมื่อไหร่ มันใช้รอยแตกของคานคอนกรีตเป็นช่องทางเข้าออก ใช้ขี้ชันสร้างเป็นปล่องท่อออกมา ยังเห็นตัวของมันบินเข้าออกอยู่ตลอดเวลา พวกมันไม่มีเหล็กในและไม่มีพิษอย่างผึ้งหรือแตนและตัวต่อ วิธีป้องกันตัวในระยะประชิด คือเข้าไปกลุ้มรุมกัดผู้บุกรุก ซึ่งก็ทำได้แค่พอให้ผู้บุกรุกรู้สึกเจ็บๆ คันๆนิดหน่อย หมัดเด็ดของแมลงชนิดนี้คือ เข้าชอนไชในเส้นผมยุ่งๆของผู้รุกราน ชันยางเหนียวๆที่ขาของมันจะทำให้การรูดแกะออกจากเส้นผมทำได้ยากขึ้น แต่…ยุทธวิธีนี้ใช้ไม่ได้กับพระ เพราะพระไม่มีเส้นผม และพระก็ไม่ใช่ผู้รุกราน “ใช้ท่อพีวีซีมาสวมทำเป็นช่องทางเข้าออกให้มันสิ” ผมเสนอความเห็น ซึ่งพระเจ้าเอ๋ก็เห็นด้วยกับข้อเสนอ หลังจากก้มๆเงยๆ พิจารณาว่าแนวท่อทางเข้าออกควรจะงอไปทิศทางใด “แบ่งพื้นที่อยู่อาศัยกัน” พระเจ้าเอ๋ว่า ใช่… สุขาของมนุษย์ไม่ควรเบียดเบียนสร้างทุกข์ต่อชีวิตอื่น
