บทความโดย ฟองเวลา
………กี่คืนที่เราฝัน กี่วันแห่งชีวิต… เมื่อก่อนเคยรู้สึกรำคาญบางเพื่อนเฟช.ฯ บางเพื่อนไลน์ ที่แต่ละเช้าเอาแต่ส่งภาพสวัสดีจนครบเจ็ดวัน เจ็ดเฉดสี ส่งคำอวยพรที่แนบมากับภาพพระพุทธรูป นัยว่าเพื่อให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นดลคำอวยพรให้เป็นจริง ไม่ได้กดลบทิ้งใดๆ เพราะเข้าใจเจตนา พอเข้าปีที่สองของการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิดฯ ซึ่งได้เข้ามาสั่นคลอนก้นบึ้งลึกสุดในความเป็นมนุษย์ของแต่ละคน เห็นก้นบึ้งแห่งตัวเอง เห็นมุมที่หวาดหวั่น วิตก เห็นความกล้าหาญ เสียสละ เห็นอัตตาโอบกอดตัวเอง เห็นความขลาดเขลาในตนเอง เห็นการเสนอแนะ คัดค้าน กระทั่งก่นด่า กดทับ สาปแช่ง ทั้งหมดทั้งมวลก็ภายใต้ชุดความเชื่อแห่งตน ..ที่เชื่อว่าต้องอย่างนี้! อย่างนั้น! …ซึ่งไม่ผิด เพราะหนึ่งการขยับ ย่อมส่งผลถึงกันทั้งหมด!!
………เช้าที่ตัวเลขผู้ติดเชื้อจากการตรวจหาฯ พบเป็นจำนวน 15,376 คน เป็นเช้าที่ตื่นมา ได้รู้ ได้อ่าน ได้ฟัง ได้ยิน เรื่องราวเดิมๆของเมื่อวาน กับตัวเลขใหม่ๆ และแอปใหม่ #วัดพร้อม กับการกลับมาใหม่ของปุจฉา”ตายแล้วไปไหน???” การได้ตื่นมาเพื่อเจอคำทักทายเก่าๆที่เคยรู้สึกรำคาญ รูปสวัสดีเจ็ดเฉดสี กับคำอวยพรพร้อมภาพพระพุทธรูป ภาพผู้หญิงสวยๆ ผีเสื้อ ดอกไม้ น้ำตก แก้วกาแฟ และเด็กน้อยกลางทุ่งฝัน …ความรู้สึกกลับเปลี่ยนไป พบนัยยะที่ซ่อนอยู่ มันเป็นกุญแจลับเพื่อไขเปิดบางประตูที่เคยปิดมานาน และคำกล่าวสวัสดีในแต่ละเช้า กลายเป็นการรายงานตัวต่อเพื่อนมิตร ต่อคนรัก และคนชัง ต่อคนรู้จัก …และต่อตัวเอง “ฉันยังอยู่!! แล้วคุณล่ะ ทักทายกันหน่อยมั้ย???”
