บทความโดย ฟองเวลา
…………….สายของวัน ‘คดห่อข้าวกลางวัน’ ลงเรือล่องลำคลองไปช่วยตัดยอดจากมาไว้ให้น้อง ให้แม่ลอกใบขาย ด้านท้ายของสวนซึ่งถ้าเดินจากจุดที่จอดเรือริมคลอง จะไกลมาก โดยเฉพาะการเดินลุยหล่มโคลน ข้ามร่องน้ำ ในสภาพภูมินิเวศน์ป่าชายเลนไม่ใช่เรื่องน่ารื่นรมณ์ ยิ่งถ้าต้องแบกมัดยอดจากน้ำหนัก 40 กว่ากิโลฯเพื่อขนมาลงเรือยิ่งเป็นการบั่นทอนกำลังตนโดยมิจำเป็น วันนี้ขึ้น 8 ค่ำ ระดับน้ำทะเลทรงตัว ขึ้นลงเชื่องช้า อืดอาด สมัยเป็นเด็กเคยได้ยินสำนวนที่พวกผู้ใหญ่ใช้ต่อว่ากัน ใครที่ทำอะไรเฉื่อยช้าไม่ทันการ จะถูกพูดเหยียดประชดประชันว่า “เชือนแรงหว่าน้ำแปดค่ำ!!” ฉันขับเรือแล่นจากลำคลองออกสู่แม่น้ำใหญ่ที่กั้นพรมแดนประเทศ ก่อนเลี้ยววกเข้าลำคลองสายเล็ก ‘คลองบางกรวด’ ปลายสุดของคลองจะเป็นส่วนท้ายของสวนจาก แต่น้ำแปดค่ำเอื่อยช้า ขับเรือขับไปได้ครึ่งทางต้องจอดผูกไว้ เพราะคลองตื้นและแคบ ยกเป้เสบียงที่ประกอบด้วยน้ำดื่ม 2 ขวด ห่อข้าวกลางวัน ขนมอีกสองชิ้น และหินลับมีด ขึ้นพาดบ่า เดินตัดป่ารกที่มากด้วยเถาวัลย์ ต้นมะกรูดผีซึ่งมีหนามแหลมและมีพิษ ต้นปรงน้ำ ต้นลำเท็ง ฝ่าดงเหงือกปลาหมอที่มีหนามตามขอบใบเหมือนชื่อ กอต้นเป้งที่มีหนามแหลมยาว เดินเหยียบย่ำอย่างระวังไปบนรากตะปุ่มตะป่ำของต้นหงอนไก่ ต้นลำแพน ตอนมุดลอดเซิงเถาวัลย์ต้องสังเกตให้ดี อาจผุดโผล่ไปเจอ’ลูกหมามุ่ยน้ำ’ คันแย่เลย!! เดินตัดป่ากำหนดทิศเพื่อไปยังสวนจาก.
