บทความโดย ฟองเวลา
ไม่รู้ว่าเธอมาตั้งแต่ตอนไหน เมื่อปิดไฟแล้วก็เพิ่งเห็นว่าเธอมาเกาะอยู่นอกมุ้ง ห่างใบหน้าตัวเองไม่เกินศอก ภายใต้ความสว่างของแสงนีออนในห้องได้บดบังแสงน้อยๆที่ก้นไปไปหมด …หน้าต่างห้องเปิดไว้ตลอด ให้เธอเข้า – ออกได้อย่างอิสระ ปกติช่องทางนี้มีแต่ยุงและแมงเม่าเป็นผู้ใช้งาน ตอนนั้นน่าเกือบห้าทุ่มแล้วล่ะ ฉันทักทายพูดคุยกับเธอสองสามคำ และคิดเอาเองว่าเธอมาส่งเข้านอน …คืนนี้เป็นคืนที่ดี เข้านอนกับหิ่งห้อยหนึ่งตัว เช้านี้ เป็นวันพระ แรม ๘ ค่ำ เดือน ๗ น่าจะเป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่ง อากาศเช้าสดใส แต่ข่าวสารที่ได้รับกลับสร้างความหดหู่ น่าจะเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่หิ่งห้อยน้อยเวลาทักทาย ๒๖๙ ผู้แทนฯ ยกมือเห็นชอบผ่านร่างงบประมาณปี ๖๕ จินตนาการไม่ออกว่ามันมากมายขนาดไหน ๓.๑ ล้านล้านบาท อย่างที่รู้ๆกัน ๒๖๙ ผู้แทนฯ ไม่เห็นคุณค่าการพัฒนาด้านการศึกษา ไม่เห็นความสำคัญของการสาธารณสุข แต่กลับเห็นชอบการซื้อสร้างเครื่องมือทำลายล้าง เช่นอาวุธยุทโธปกรณ์ นี่คือภาระหนี้สินอีกก้อนมหึมา อันเป็นมรดกบาปให้เด็กรุ่นต่อไปแบกรับ ตื่นเช้ามากับความผิดหวัง(ซึ่งจริงๆก็ไม่ได้หวังอยู่แล้ว แต่มันก็อดสะเทือนใจไม่ได้ สถานการณ์ย่ำแย่ขนาดนี้ พวกเขายังไม่มีสำนึกใดๆ) ๒๐๑ เสียงที่ไม่เห็นชอบด้วย มันไม่เพียงพอที่จะขัดขวางท้วงทุก แต่ก็เห็นว่าได้ทำเต็มกำลังแล้ว …แน่ละ ใน๒๐๑ เสียงนั้นเป็นเสียงที่ฉันมอบสิทธิ์สนับสนุนให้ไป และเขาก็ทำตามเจตจำนงร่วมนั้น อย่างแข็งขัน อีก ๒๖๙ เสียง ใครส่งไป? ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าเขาเป็นตัวแทนความคิดอ่านของผู้เลือก คมหอก คมดาบที่หันกลับมาทิ่มแทงลูกหลานเรา (ลูกหลานคุณด้วย) เชื่อว่าแม้คนรุ่นเราจะตายจากไปนานแล้ว ก็ไม่อาจเข้าถึงสุขติภพได้ ในความมืดมิดยังมีแสงหิ่งห้อยประโลมหวัง.
