บทความโดย ฟองเวลา
ใช้ชีวิตอยู่กับลำคลองก็ต้องเข้าเรือเข้าแพ ระดับน้ำทะเลขึ้น-ลงทุกวันแตกต่างกันแต่ละช่วงเวลาตามรอบวงโคจรของดวงจันทร์ซึ่งทำวงรีโดยมีโลกเป็นแกนกลาง เช้าของวันที่ดวงจันทร์เข้าใกล้โลก น้ำในลำคลองเกือบแห้งขอด คนใช้เรือต้องเดินลุยโคลนเปรอะเลอะจากริมตลิ่งลงไปหาเรือซึ่งจอดผูกอยู่ที่หลักใกล้ร่องน้ำ ตอนกลับหากเป็นช่วงเที่ยงวัน ระดับน้ำทะเลท่วมสูงหลากล้นพื้นเลนไปถึงชายท่า หากจะผูกเรือไว้กับหลักเดิมซึ่งบัดนี้กลายเป็นหลักไม้ปักโด่เด่สูงพ้นผืนน้ำไม่กี่ศอกและอยู่ค่อนไปกลางลำคลองเสียแล้ว นั่นหมายความว่าเมื่อผูกเรือเสร็จก็ต้องว่ายน้ำเข้าฝั่ง เช่นนี้แล้วหากจะหลีกเลี่ยงความเปียกเลอะก็ต้องมีตัวช่วย บางคนอาจตัดไม้มาทำเสาสูง คาดคาน ปูพื้นด้วยไม้กระดานกว้างขนาดเดินคนเดียว ทอดยาวไปหาหลักล่ามเรือ สุดปลายสะก็ต้องมีบันไดไม้สำหรับปีนขึ้น-ลงเรือ ซึ่งขยับขึ้นลงตามระดับน้ำของแต่ละช่วงเวลา บ้างก็ผูกเป็นแพไม้ไผ่ปล่อยให้ลอยขึ้นลงอย่างอิสระตามระดับน้ำ ทั้งเรือไม้ สะพาน หรือแพไม้ไผ่ รวมถึงหลักล่าม ล้วนมีอายุการใช้งานที่สั้น ไม้ที่อยู่กับน้ำผุง่าย สำหรับเรือทุกหกเดือนต้องลากขึ้นมาตากแห้ง ซ่อมเปลี่ยนด้ายหมัน อุดชัน ยาแนว หลักล่ามก็ต้องเปลี่ยนทุกหนึ่งฤดูฝน แพไผ่ก็เช่นกัน ลำไผ่ที่เริ่มแตกจะอุ้มน้ำจนหนักอึ้งและจมลง การทำหน้าที่สะพานแพย่อมบกพร่อง
แต่ไม่ว่าเราจะใช้งานมันบ่อย หรือปล่อยทิ้งระยะห่าง แต่ความเสื่อมกลับทำหน้าที่อย่างสม่ำเสมอ ซื่อสัตย์กว่าสุนัขแสนรู้สายพันธุ์ใดๆ เช่น น้ำทะเลที่ยังคงขึ้น-ลงตามแรงเหวี่ยงของโลก และแรงดึงดูดของดวงจันทร์โดยที่เราไม่เคยสังเกต โลกและดวงจันทร์กระทำต่อน้ำ ต่อสะพาน แพไผ่และเรือ …โลกยังเต็มไปด้วยพลังมหาศาล เช่นที่เราย่ำเหยียบผืนโลกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแต่ลืมให้ค่า กลางวันที่แดดจ้าจนเราต้องหรี่ตามองฟ้า เห็นแต่ปุยเมฆกับแสงแสบตา แต่ดวงจัทร์ที่มองไม่เห็นก็ยังส่งพลังงานลงมา ในที่นี้คล้ายกับโลกและดวงจันทร์เป็นผู้กระทำต่อน้ำ แต่น้ำเป็นของเหลว เปลี่ยนรูปไปตามเงี่อนไขของภูมิประเทศ หรือภาชนะรองรับ เปลี่ยนสถานะไปตามอุณหภูมิร้อน-หนาว น้ำเป็นส่วนประกอบของโลก น้ำจึงไม่รู้สึกถูกกระทำ หรือใจเราต่างหากที่รู้สึก!! ยิ่งแยกตัวห่างเหินจากโลกมากเท่าไหร่ เรายิ่งโดดเดี่ยวและปกป้องตัวตนจากความรู้สึกถูกกระทำ
เราซ่อมสะพานเพียงเพื่อจะก้าวผ่านและทิ้งไว้ข้างหลัง.
