โดย ฟองเวลา
‘เปิบข้าวทุกคราวคำ กูจงจำเป็นอาจิณ…’
หลังการปฏิสนธิ เราดื่มกินผ่านทางมารดา เมื่อครอดเป็นทารก เราหายใจด้วยจมูกตนเอง แล้วอวัยวะทุกส่วนก็เริ่มทำงาน เมื่อยังเด็กเรายังต้องอาศัยการโอบอุ้มเลี้ยงดูจากมารดา และครอบครัว เมื่อโตขึ้น เราเริ่มแยกตัวและตัดขาดกับหลายสิ่ง
บางสิ่งเท่านั้นที่ไม่เคยเรียกร้องบุญคุณจากเรา ธรรมชาติ ดิน น้ำ ป่า อากาศ ที่เราดื่มกิน และหายใจ
การเกิดขึ้นและดำรงอยู่ของเราย่อมเบียดเบียน สิ่งอื่น ผู้อื่น และชีวิตอื่นเสมอ ..มากบ้างน้อยบ้างต่างกันไป
เราต่างเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ กำเนิดและคืนสู่ธรรมชาติ
…ทุกคำข้าว เจ้าจงสำนึก ถึงบรรพชนซึ่งอาจเป็นเซลล์เล็กๆที่ไม่ได้กำหนดชื่อเรียก สสารองค์ประกอบที่ก่อร่างสร้างสิ่งมีชีวิตยุคแรกๆ ก่อนเป็นโฮโมเซเปี้ยน
คนอยู่ง่ายใช้น้อย จึงเป็นผู้ก่อบาปน้อย และโดยสมเหตุสมผล.
