โดย ฟองเวลา
เขามาพำนักอยู่ที่วัดนี้กว่าสามเดือน เป็นการมาเพื่อตอบแทนคุณข้าวปลาอาหาร ตอบแทนคุณที่พักแรมอันร่มรื่น ที่พักแรมของทริปเดินเท้าทางไกลเมื่อปีกลายเส้นทางพังงา-ดอยสุเทพ เมื่อรู้ว่าทางวัดกำลังจะก่อสร้างวิหารหลังใหม่ เขาขันอาสามาข่วยออกแรง หลายสัปดาห์ก่อนฝนตกต่อเนื่องด้วยฤทธิ์พายุ ประกอบกับมีพิธีศพต่อเนื่องกันสามศพ แต่ละศพตั้งสวดพระอภิธรรมเจ็ดคืน รวมเวลากว่าครึ่งเดือน พระผู้ทำหน้าที่ช่างใหญ่จึงไม่อาจปลีกตัวมาสร้างวิหาร และถึงจะมีเวลาว่างก็ไม่อาจลงมือทำงานได้ งานเชื่อมโครงสร้างหลังคาเหล็กไม่อาจทำได้ขณะชิ้นงานยังเปียกชื้น ดูเขาจะหงุดหงิดอยู่พอสมควร ภายในอาภรณ์สีขาวหม่นๆ “ช่วงนี้ผมรู้ตัวว่าไม่มีสมาธิ จิตผมยังไม่นิ่ง …ผมคงต้องเดินทางแล้ว” เขาเปรยๆให้ฟังเมื่อสนทนากัน เขาแก้ปัญหานี้ด้วยการหลบไปนั่งสมาธิที่สุสาน
แล้ววันหนึ่งเขาได้นำกุญแจกุฏิที่พักซึ่งเขาอาศัยนอนตลอดการอยู่ที่นี่มาคืนหลวงพ่อ เขาแจ้งว่าจะไปนั่งสมาธิที่…….ซึ่งเป็นสถานที่ที่เล่าลือกันว่าเจ้าที่แรง ถัดมาอีกสองวันเขาโทรมาบอกว่าคงไม่ได้กลับมาที่วัดแล้ว เขากำลัง’เดินทาง’ไปยัง’ภูเขาหัวควาย’ในประเทศลาว ใช้วิธีเดินเท้าไปเรื่อยๆค่ำไหนนอนนั่น เช่นเดียวกับการเดินทางเมื่อปีกลาย เขาเคยบวชเป็นภิกษุสายธรรมยุติ เมื่อต้องมาพำนักในวัดสายมหานิกาย เห็นวัตรปฏิบัติของพระที่หย่อนยานก็เกิดอาการหม่นเศร้าในจิต ในจิตเริ่มตำหนิตัดสินพระ รู้ตัวรู้ตนได้เข่นนั้นเขาจึงตัดสินใจออกเดินทาง …แม้จะเคยรับปากกับหลวงพ่อว่าจะอยู่ช่วยงานโครงสร้างวิหารให้เสร็จก่อน ก็ได้แต่อวยพรให้เขาเดินทางไปถึงจุดหมายโดยปลอดภัย ไปถึง’เขาหัวควาย’ ที่ไม่ใช่สถานที่ทางกายภาพในประเทศลาว หากแต่เป็น’เขาหัวควาย’ที่สถิตย์อยู่ภายในใจ ซึ่งไม่มีเครื่องหมายป้ายบอก ไม่อาจยึดเอาจำนวนนับระยะทางบนพื้นโลกมาคิดคำนวณ.
