อันที่จริงแล้ว ยังมีชนเผ่าทางทะเลอยู่หลายกลุ่มกระจายอยู่ในหลายประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในสหพันธรัฐมาเลเซียมีกลุ่มคนที่เรียกว่าโอรังลาอุต(OrangLaut) ในประเทศอินโดนีเซียและประเทศฟิลิปปินส์มีกลุ่มคนที่เรียกว่าบาเจา (Bajau) กลุ่มคนเหล่านี้มีวิถีวัฒนธรรมที่ผูกพันกับทะเล มีรูปแบบชีวิตที่โยกย้ายบ่อยครั้ง เป็นนักเดินทางที่มีเรือเป็นทั้งพาหนะและบ้าน และมีภูมิปัญญาเกี่ยวกับทะเลแต่ในปัจจุบัน แรงกดดันจากการพัฒนาพื้นที่ชายฝั่งทำให้กลุ่มคนเหล่านี้ตั้งหลักแหล่งมากขึ้น บ้างก็ถูกกลืนกลายหรือเกิดการผสมผสานทางวัฒนธรรม ดังนั้น ผู้คนและวัฒนธรรม “ชาวเล” จึงไม่ได้มีจำกัดอยู่เพียงในประเทศไทยเท่านั้น
ในทำนองเดียวกัน กลุ่มชาติพันธุ์“ไท”4 ก็ไม่ได้จำกัดอยู่แต่ในประเทศไทย ผู้คนที่มีสายวัฒนธรรมไทที่ผสมผสานกับภาษาและวัฒนธรรมอื่นๆ ก็พบได้ในประเทศแถบเอเชีย เช่น ไทอาหมและไทพ่าเก่ในอินเดียไท ใหญ่หรือฉานในสาธารณรัฐแห่งสหภาพเมียนมาร์ ไทคำตี่ในอินเดียและเมียนมาร์หรือพม่า ไทจ้วงและไทลื้อในจีน ไทแดง ไทขาว และไทนุงในเวียดนาม ในอีกด้านหนึ่งก็ยังมีผู้คนในสายวัฒนธรรมไทยที่ยังรักษาภาษาและขนบประเพณีไว้แต่การสร้างเส้นเขตแดนของรัฐสมัยใหม่ทำให้ชาวไทยเหล่านี้อยู่ในอาณาบริเวณที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของประเทศเพื่อนบ้าน เช่น ชุมชนไทยในรัฐกลันตันของมาเลเซียและชุมชนไทยในปกเปี้ยน
ในเมียนมาร์
[ที่มา : ทักษะวัฒนธรรมชาวเล]
