โดย ฟองเวลา
เคยร่วมเป็นส่วนเสี้ยวของปฏิบัติการทวง รักษาสิทธิ์ ทั้งสถานะบุคคล สิทธิความเป็นพลเมือง สิทธิในที่ดินและทรัพยากร
เหมือนฝีหนองที่แตกปะทุตรงนั้นตรงนี้ของร่างกาย ปฏิบัติการส่วนใหญ่จึงคล้ายการแก้ที่ปลายเหตุ ซึ่งนั่นก็เป็นความจำกัดของปัจจัย เงื่อนไขและลักษณะความเฉพาะหน้าของปัญหา ระหว่างนั้นรูปขบวนใหญ่ก็พยามแตะไปที่โครงสร้างต่อมน้ำเหลือง ความจำกัดของปัญหาเฉพาะสำหรับประชาชนชายขอบทำให้แทบทุกครั้งดูเหมือนเราจำต้องสมยอมพร้อมใจกับเชื้อร้ายที่เกาะกุมกัดกินโครงสร้างร่างกายอยู่ ….ฉะนั้นเมื่อทิวแถวของเด็ก เยาวชน หาญกล้าลุกขึ้นมาท้าทำลายเชื้อร้าย หวังปรับสมดุลโครงสร้างร่างกายใหม่ ใยเราจะไม่รู้สึกยินดีเล่า
หลายปีก่อน ขณะร่วมขบวนแถวคนทุกข์ เดินเลาะผ่านรั้วสถาบันการศึกษาเพื่อไปเจรจาแก้ปัญหายังศูนย์อำนาจกลาง เห็นเยาวชนในรั้วสถาบัน เอาแต่สังสรรค์กรีดกราย ก็ได้แต่นึกสะท้อนหดหู่ต่ออนาคตสังคมไทย แต่ปรากฏการณ์ในระยะใกล้นี้สอนเราว่า ‘อย่าด่วนสรุปตัดสินผู้ใด’ เชื่อว่าหลายคนตระหนก วิตกต่อปรากฏการณ์ที่เกิด
เพื่อนเอย เรามิอาจฝืนต้านการปรับตัวของแผ่นเปลือกโลกฉันใด ความเป็นไปแห่งสังคมก็ฉันนั้น มีแต่ต้องเรียนรู้ร่วม ยอมรับปรับตัว เป็นภราดรภาพใหม่ ให้ไท ชนะไปด้วยกัน.
