ปัจจุบันชาวเลส่วนใหญ่โดยเฉพาะชาวอูรักลาโว้ยและชาวมอแกลนได้รับสัญชาติไทยและถือบัตรประชาชนไทย
เนื่องจากชุมชนส่วนใหญ่ตั้งถิ่นฐานถาวร ส่งผลให้การติดต่อสื่อสารกับทางราชการเป็นไปด้วยความสะดวก
จะมีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่ยังตกสำรวจอยู่
ต่างจากกลุ่มชาวมอแกนที่ส่วนใหญ่ยังคงอาศัยอยู่บริเวณเกาะต่าง ๆ ในทะเลอันดามัน ซึ่งทำให้การรติดต่อสื่อสารกับทางราชการเป็นไปด้วยความยากลำบาก ที่ผ่านมาหน่วยงานรัฐเห็นว่าชาวมอแกนเป็นเพียงกลุ่มเร่ร่อนกลุ่มเล็ก ๆ ที่เดินทางไปมาข้ามพรมแดนอยู่บ่อยครั้งจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก
เหตุการณ์สึนามิในปี พ.ศ. 2547 เปิดพื้นที่ทางสังคมให้ชาวมอแกนเป็นที่รู้จักในวงกว้าง ต่อมาไม่นาน
ชาวมอแกนก็ได้รับการสำรวจทะเบียนประวัติจากทางราชการ โดยมีชาวมอแกนบางส่วนที่เกาะสุรินทร์
จังหวัดพังงาได้รับสัญชาติไทยและถือบัตรประชาชนไทย ในขณะที่ส่วนใหญ่ถือบัตรผู้ไม่มีสถานะทางทะเบียนราษฎร์
หรือที่เรียกกันอย่างไม่เป็นทางการว่า “บัตรเลขศูนย์”
ส่วนมอแกนที่เกาะเหลาเกาะช้างและเกาะพยาม จังหวัดระนองยังไม่มีทั้งทะเบียนราษฎร์และบัตรประชาชน
มีเพียงบัตรผู้ไม่มีสถานะทางทะเบียนราษฎร์ที่ได้รับการสำารวจเท่านั้น ขณะนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนการพิจารณา
สถานะต่อไป (ข้อมูล ณ กันยายน 2556)
[ที่มา : ทักษะวัฒนธรรมชาวเล ]
