บทความโดย ฟองเวลา
ระยะสามสี่วันมานี้ จะเห็นภาพข่าวในสื่อกระแสหลัก กระแสรอง รวมทั้งสื่อโซเชี่ยลฯนำเสนอข่าวคนในวงราชการ ด้วยบรรยากาศเลี้ยงอำลาชีวิตราชการ ซึ่งส่วนราชการต้นสังกัดคงจะเป็นผู้จัดให้ ถ้าเป็นข้าราชการในระดับผู้บริหารสักหน่อยก็จะมีน้องๆผู้ใต้บังคับบัญชา(ซึ่งกำลังจะพ้นจากอำนาจบังคับแล้วแหละ) เป็นธุระจัด และรอฟังโอวาทจากปากผู้กำลังเกษียณ แต่หากหากผู้นั้นมีตำแหน่งสูงสุดในหน่วยงานที่ให้คุณให้โทษต่อสังคมไทยด้วยแล้วก็จะมีบทที่ต้องตอบคำถามบรรดาสื่อมวลที่มาห้อมล้อมทำข่าวเพิ่มเข้ามาด้วย ….แต่ถ้าเป็นแค่ตำแหน่งนักการภารโรงซึ่งอาวุโสสุดแล้วในหน่วยงานนั้น ผู้บังคับบัญชาอาจจัดพิธีเลี้ยงส่งเล็กๆให้ หรือถ้าอยากขยายให้เป็นงานเลี้ยงใหญ่ขึ้นหน่อยก็ค่อยต่อเวลาในภาคค่ำเอาเองกับบรรดาเพื่อนฝูง
ในบรรยากาศอำลา ย่อมมีน้ำตาความอาวรณ์ เป็นเรื่องของความผูกพันระหว่างผู้คนที่อยู่ร่วมกันมานาน ที่เคยขัดเคืองขุ่นข้องก็ถือโอกาสนี้ขอ ..และให้อภัยกัน โอบกอดระหว่างผู้เคยร่วมงานให้ทั้งความรู้สึกอาลัย ขอบคุณ อบอุ่น กระทั่งโล่งอก!! ในรอยยิ้มของคนเป็นเคยรับบทรอง นั่นอาจกำลังกระหยิ่มกับพื้นที่อำนาจที่เปิดกว้างขึ้น สำหรับบรรดาครูอาจารย์ก็ได้รับความรู้สึกปลาบปลื้มอย่างเป็นทางการเป็นหนสุดท้าย เมื่อศิษย์เคยสอนสั่ง เข้ามาก้มกราบแสดงความคารวะกตัญญู น้ำตาแห่งปิติมิอาจกลั้นฝืน!! เป็นบทส่งท้ายในชีวิตราชการ เพื่อจะเข้าสู่วันใหม่ในเดือนตุลาคม ที่ไม่มีบรรยากาศเดิมๆอีกแล้ว ทุกข์ของคนวัยเกษียณอาจเป็นเรื่องเวลา เวลาที่มีมากขึ้นจนล้นเกินอาจทำให้บางคนรู้สึกว่างเปล่า หากไม่สามารถค้นหาวิธีจัดการกับความรู้สึกนี้ได้
ยังมีน้ำตาอีกความหมายหนึ่ง น้ำตาของคนงานในภาคแรงงาน ภาคบริการ เมื่อบริษัทต้องปิดตัวลง คือน้ำตาของคนหมดหนทาง บางคนไม่มีบ้านในชนบทให้กลับ ด้วยฐานชีวิตภาคเกษตรได้ล่มสลายมาระยะหนึ่งแล้ว พวกเขาและเธอหวังแค่มีกำลังแรงงาน เป็นฟันเฟืองเล็กๆในสายพานอุตสาหกรรม สายพานการท่องเที่ยว งานสร้างบ้านแปลงเมือง พนักงานรักษาความปลอดภัย และงานทำความสะอาดฯ เพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตในบทคนจนเมือง หากไม่มีอะไรผิดพลาดบั้นปลายอาจเหลือเงินเก็บสักก้อนเล็กๆพอได้เป็นทุนค้าขายในวัยที่เรี่ยวแรงเริ่มหมด
หลังจากนี้ ทั้งคนวัยเกษียณตามเงื่อนไขราชการ และคนถูกบังคับให้เกษียณด้วยเงื่อนไขของผู้ลงทุน ต่างมี’เวลา’ที่กลายเป็นสิ่งกดทับหนักอึ้งไม่แพ้กัน อดีตข้าราชการเกษียณอาจต้องค้นหาที่อยู่ที่ยืนทางความรู้สึก เพียงแต่ไม่ต้องกังวลร้อนใจเรื่องปากท้องเพราะรัฐจะดูแลไปจนวันตาย ส่วนคนงานที่ถูกบังคับให้เกษียณ พวกเขาและเธอต้องค้นหาวิธีการที่ให้ได้มาซึ่งหลังคาคุ้มหัวยามค่ำ และปากท้องของสมาชิกครอบครัวที่ต้องมีอาหารมาเติม …แม้จะไม่ครบมื้อก็ตาม.
||| บำนาญแห่งชาติ ||| สวัสดิการถ้วนหน้าสำหรับคนไทยทุกคน
เพื่อให้คนไทยทุกคนเสนอหน้าได้ …อย่างเสมอหน้า
ปล. ภาพไม่เกี่ยวกับเนื้อหานะครับ
