บทความโดย ฟองเวลา
“โอย โอย โอย เบา เบา ตรงหลังตีนนั่นแหละ อูยย!” เสียกพากย์จากปากหลวงพ่อขณะที่ฉันลุกขึ้นไปนั่งบีบนวดให้ด้วยอาการงัวเงียสลึมสลือ ตอนนั้นเป็นเวลาตีสามแล้ว
ฉันนอนอยู่หน้าห้องตรงข้างโต๊ะหมู่บูชา พ่อนอนครางโอยๆอยู่ในห้อง ตอนค่ำนั้นเป็นอาการปวดในช่องท้องตรงเหนือขาหนีบด้านซ้าย จุดนี้คือรอยแผลผ่าตัด’ไส้เลื่อน’เมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว เวลามีอาการท้องผูก มีอาการไอ กล้ามเนื้อช่องท้องจะกระตุกกระเพื่อมทำให้ปวดมากตรงจุดนั้น สองวันก่อนไปพบหมอศัลยกรรม หมอว่าเรื่องแผลผ่าตัดคงไม่เกี่ยวกัน สามสิบกว่าปีแล้วคงหายสนิท ส่วนถ้าจะตรวจก็ต้องใช้วิธีสอดกล้องดู ซึ่งต้องใช้ยาสลบ ยาชา มันเสี่ยงมากสำหรับคนสูงวัยซึ่งมีหลายโรครุมเร้า พ่อมีโรคหอบ เส้นเลือดหัวใจตีบ ไตเสื่อม ต่อมลูกหมากและความดันสูง หมอแนะนำให้ทานอาหารย่อยง่าย แบ้วสั่งจ่ายยาแก้ปวดปลายประสาท ยาพาราเซตามอล ยาระบายชนิดน้ำ นี่คือรายการยาที่ได้มาเพิ่มจากเดิมที่มียาป้องกันหลอดเลือดตีบ ยาขยายหลอดลม ยาลดความดันในเลือด ยาต่อมลูกหมาก ยาระบาย ยาขับปัสสาวะ และยานอนหลับ เรียกได้ว่า’กินยาเป็นอาหาร’เต็มรูปแบบ
กินยาก่อนนอนแล้วล้มตัวนอน ครางโอยๆๆ!! ฮือ ฮาย!! อยู่เช่นนั้น จนเงียบเสียงไปตอนห้าทุ่ม …คงเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ใกล้ๆตีสามได้ยินเสียงโอยๆ ฮือๆดังมาจากในห้อง ซึ่งก็เป็นปกติธรรมดา ตั้งแต่พวกเราเด็กๆแล้ว เป็นที่รู้กันว่าพ่อเป็นคนขี้เมื่อย ว่างก็เรียกลูกๆไปเหยียบนวดตัวให้ ลูกคนไหนใช้ง่ายก็จะเหนื่อยหน่อย กว่าจะเหยียบครบเซ็ท คือจบที่การดึงนิ้วมือ นิ้วตีนให้มีเสียงดังก๊อก!!นั่นแหละเป็นอันจบการเหยียบนวด เสียงฮือๆโอยๆดังอยู่อีกระยะ ฉันฝืนเปิดเปลือกตาลุกไปดู พ่อบอกว่าปวดระบมที่หลังเท้า ให้ช่วยนวดให้หน่อย ที่หลังเท้าแค่แตะเบาๆก็ปวดเจ็บ “ฮาย.. โอย.. ฮือ.. เป็นกะไรของมันว่ะ อยู่ดีดีก็เจ็บไม่รู้สาเหตุ …อย่างกับเดินทางไกลพันนั้น!! เจ็บเมื่อยทั้งตัวโดยเฉพาะที่หลังตีนถูกไม่ได้เลย” พ่อบ่นรำพึงไปเรื่อยระหว่างที่ฉันนวดขาให้ “ก็เดินทางไกลนั่นแหละ” ฉันร่วมสนทนา ร่วมทำความรู้สึก “กะไรเก๊าะ?” พ่อถามเหมือนฟังไม่ถนัด “ก็พ่อเดินทางมาไกลตั้งแปดสิบสี่ปีแล้ว มันก็มีเจ็บมีปวดเมื่อยเป็นธรรมดา” พ่อเงียบ สักพักก็บ่นโอดโอย บางทีก็พูดถึงคนแก่คนอื่นๆที่แก่และตายจากโดยไม่ผ่านความเจ็บปวดทรมาน
มาอยู่ปรนนิบัติพ่อจะครบสามเดือนในอีกสองวันนี้ กลับแอบรู้สึกลึกๆว่าตัวเองมีบาป เคยบวชแค่เดือนเดียว ไม่ได้ศึกษาธรรมวินัย แต่คล้ายบังอาจสอนพระ พ่อซึ่งบวชมาสามสิบเอ็ดพรรษา “ก็พระพุทธเจ้าสอนเรื่องนี้ไม่ใช่หรือ เรื่องทุกข์ เหตุแห่งทุกข์และการดับทุกข์” ฉันพูดกับพ่อ “นี่ยังโชคดีที่โรคมันออกอาการทีละอย่าง ถ้ามันสามัคคีออกฤทธิ์พร้อมๆกันจะแย่กว่านี้”
