บทความโดย ฟองเวลา
…………….ได้ยินเสียงแกร็กๆดังอยู่เบาๆ ก็รู้ว่านั่นคือเสียงแม่ถอดกลอนประตูหลังบ้าน ประตูหน้าบ้านเป็นไม้บานคู่ หนาและหนัก เวลาปิดใส่กลอนต้องออกแรงดึง เช่นกันกับตอนเปิด สำหรับแม่วัย 83 ซึ่งผอมแห้งแรงน้อย ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะเปิดประตูหน้าบ้านได้ แม่ยังตื่นเช้ามาก ตั้งแต่ตีห้ากว่า ขณะหลานๆวัยกำลังตัวยืดยังนอนหลับลึก แม่จะลุก เปิดประตูหลังบ้าน แล้วเดินโขยกเขยกด้วยไม้เท้าประคองไปหลังบ้านตัวเอง ไปนั่งเก็บตัวหอยทากออกจากพุ่มไม้ดอกที่ปลูกไว้ ขณะฟ้ายังไม่สว่างดี ตั้งแต่สองเดือนก่อน หลังจากหมอแจ้งผลว่าแม่มีอาการปอดอักเสบ และวัณโรค ควรแยกอยู่ห่างจากคนในครอบครัว น้องๆเคลียร์บ้านหลังเก่าซึ่งปิดไว้เป็นที่เก็บของ แต่แม่ไม่ยอมไปนอนที่นั่น แม่ว่าไม่คุ้น และย้ายมานอนบ้านฉันซึ่งอยู่ติดกับบ้านแม่ ส่วนฉัน ..ย้ายไปอยู่ที่วัดนานแรมปี ช่วงนี้สุขภาพหลวงพ่อดีขึ้นมาก พ่อฉีดวัคซีนแอสตร้าฯเข็มแรกเมื่อวันที่ 13 และไม่มีอาการแพ้ใดๆ ฉันจึงแวบมานอนกับลูกๆได้บ่อยขึ้น ได้ช่วยงานในสวนบ้าง เมื่อคืนลูกชายหลับแล้วหลังจากฉันเกาหลังให้ ฉันยังนอนเล่นโทรศัพท์ ส่วนแม่นั้นหลับกรนตั้งแต่หัวค่ำ ดึกแล้วทำท่าจะหลับเสียงยุงบางตัวดังอยู่ข้างหู ดึงผ้าห่มคลุมโปงก็หายใจไม่สะดวก สักพักตัดสินใจลุกขึ้นกางมุ้ง และกว่าจะหลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบตี 2 ตื่นเช้ายังสลึมสลือ กาแฟเข้มคงช่วยให้ประสาทตื่นได้ มันเป็นความผ่อนคลายอย่างหนึ่ง กางเกงตัวเดียว เสื้อไม่ใส่ตลอดคืนจนถึงเช้า ขณะพฤติกรรมเช่นนี้ทำไม่ได้ที่วัด …ไม่แปลกที่คนเราจะไม่คุ้นกับการเปลี่ยนแปลง เพราะความเป็นเราแบบเดิมๆคือความคุ้นชินที่ไม่ต้องปรับเปลี่ยนใด คือพื้นที่ปลอดภัยชนิดหนึ่ง.
