จากปัญหาของกลุ่มชาติพันธุ์ชาวเล (มอแกน, มอแกลน. อูรักลาโว้ย) เป็นปัญหาเชิงโครงสร้าง ที่มาจากการพัฒนาที่ไม่สมดุลย์ อย่างการส่งเสริมการท่องเที่ยว การประกาศเขตอนุรักษ์ของรัฐ และอคติชาติพันธุ์ ที่เบียดขับวิถีชีวิตและวัฒนธรรมของชาวเล มีความต้องการใช้ที่ดินและทะเลเพื่อการท่องเที่ยว ชาวเลถูกขับออกจากพื้นที่ด้วยวิธีการต่าง ๆในหลายพื้นที่ใช้วิธีการที่รุนแรง ข่มขู่คุกคาม ฟ้องขับไล่ การประกาศเขตหวงห้ามของรัฐที่มีมาทีหลัง ทำให้ชาวเลไม่มีสิทธิเข้าไปหากินในที่ทำกินดั้งเดิมที่เคยหากินมาตั้งแต่บรรพบุรุษ การขาดความรู้ทางกฎหมายและความอคติชาติพันธุ์ทางสังคมทำให้ขาดความสนใจในการแก้ปัญหาชาวเลอย่างจริงจัง ทำให้คุณภาพชีวิตชาวเลไม่มั่นคง จึงเป็นกลุ่มเปราะบางแห่งสังคมพหุวัฒนธรรม ที่ควรส่งเสริมและคุ้มครองทางวัฒนธรรม
ทั้งนี้เมื่อวันที่ 2 มิถุนายน 2553 คณะรัฐมนตรีมีมติเห็นชอบหลักการแนวนโยบายในการฟื้นฟูวิถีชีวิตชาวเล และมอบให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องนำแผนไปปฏิบัติ ประกอบด้วย การสร้างความมั่นคงด้านที่อยู่อาศัย การประกอบอาชีพประมง การช่วยเหลือด้านสาธารณสุข การแก้ปัญหาสัญชาติ การส่งเสริมด้านการศึกษา / ทุน /หลักสูตรที่สอดคล้องกับวิถีชีวิต การแก้ปัญหาอคติทางชาติพันธุ์ การส่งเสริมด้านภาษาและวัฒนธรรมของชาวเล การส่งเสริมชุมชนและเครือข่ายชาวเลให้เข้มแข็ง ฟื้นฟูทั้งในระยะและระยะยาว และส่งเสริมให้มีงบประมาณ สนับสนุน “วันนัดพบวัฒนธรรมชาวเล” ขึ้นในช่วงเดือนพศจิกายนของทุกปี (ซึ่งในปี พ.ศ.2566 เป็นการจัดงานฯ ครั้งที่ 13 จัดที่ จ.ภูเก็ต)
