บทความโด ฟองเวลา
“ไอ้เดณร ฮั๊นมึ้งมาแต่ไหนเหว้อ ฮ้ะ ฮะ ๆๆๆ มาถึ้งกาตั๊กเอา ตั๊กเอา อ่ะ ฮ่า อะ อะ!!” ป้าพริ้มแหงนหน้าขึ้นจากการจดจ่ออยู่กับเชี่ยนหมาก เหลือบมองลูกชายที่เดินผ่านไปตักขนมจีนของร้าน’พี่แมว’ ซึ่งมาเปิดร้านโดยอาศัยต่อเป็นเพิงเชื่อมกับหลังคาบ้านป้าพริ้ม ใส่ชามแล้วพุ้ยเข้าปากอย่างไม่สนใจใคร แกพูดไป หัวเราะไป ถ้าไม่เกรงว่าจะเป็นบาปก็อยากจะเปรียบพฤติกรรมการหัวเราะของแก ว่าคล้ายๆ กับคนเสพพืชกัญชา แต่คนเสพกัญชานั้น ดวงตาแดงก่ำ และมีภาวะหลอนๆ กังวลกลัวไปสารพัดเรื่อง ส่วนคนอารมณ์ดีอย่าง’ป้าพริ้ม’ ดูจะไม่มีเรื่องเครียดกังวลใดๆ อยู่ในหัวแก ไม่มีความกลัวใดๆที่จะทำให้ชีวิตแกหมองหม่นได้ “อ่ะ อะ อะ ๆๆ ปีนี้ก้าแปดซี๊บเก้าแหล่ว ม้ายเถเครียดอ้ายไร๊ โย๋ให้บายบายพันนั้นแล้” แกหัวเราะร่วนจนชิ้นส่วนคำหมากหลุดออกจากปาก มองเห็นซี่ฟันสั้นๆ สีดำสนิท ซึ่งเป็นผลจากคราบคำหมากที่แกเคี้ยวบดมาตั้งแต่รุ่นสาว เมื่อมีคนรุ่นลูกรุ่นหลานถามแกถึงเคล็ดลับการมีอายุยืนโดยไม่เจ็บป่วย “มึ้งก้าหัวเราะต้า มองชีวิตให้เป็นเรื่องหนุกนิ อ่ะ อ่ะ อะ” แกเหมือนเป็นคนที่ไม่ประหยัดเสียงหัวเราะ ใช้เสียงหัวเราะอย่างฟุ่มเฟือย “คั้นโหย๋ๆ ก้าหัว เพื่อนได้หาว่าบ้าแล้” คนถามแย้ง “ก้าให้เพื่อนว่าไปต้า เราบายใจนิ๊”
ทุกวันพระ 8 ค่ำ 15 ค่ำ นางพริ้ม ช่วยมั่นคง จะไปถือศีลที่วัด แกถือปฏิบัติเช่นนี้มาเนิ่นนาน ถ้านะทางบ้านของลูกๆ หลานๆแก ก็ใช่จะมั่นคง ต้องปากกัดตีนถีบเหมือนคนอื่นๆนั่นแหละ แต่นั่นไม่ใช่เหตุที่ทำให้นางพริ้มต้องเก็บมาเป็นเรื่องรกใจ
ลูกหลานผู้ตั้งคำถามเรื่องเคล็ดลับการอยู่อย่างไม่ป่วยไข้ กล่าวกับแกว่า “ป้าพริ้มโกงสัญญา รู้มั้ย ก่อนเราทุกคนจะมาเกิดเป็นมนุษย์ เราต้องแย่งกัน เข้าคิว แล้วเซ็นรับทราบเงื่อนไขผูกมัดซึ่งเป็นสัญญาที่ไม่อาจบิดเบี้ยวบ่ายเบี่ยงได้ เซ็นสัญญาเสร็จแล้ว จึงถูกส่งมาเกิด คงเร่งรีบดีใจ คล้ายกับตอนที่เราไปดาวน์รถยนต์ รถมอเตอร์ไซค์นั่นแหละ เงื่อนไขต่างๆ ถูกกำหนดโดยบริษัทผู้จำหน่ายแล้ว ซึ่งไม่เปิดโอกาสให้ลูกค้าต่อรองได้แม้สักข้อเดียว ไม่รู้ว่าแต่ละคนอ่านเงื่อนไขสัญญาครบถ้วนและเข้าใจมั้ย แต่ที่เห็นๆ คือทุกคนรีบเซ็นเอกสารให้ครบถ้วน เพื่อจะรีบนำรถป้ายแดงออกมาขับขี่
เข่นกันกับสัญญาข้อตกลงเงื่อนไขการมาเกิดเป็นมนุษย์ ระบุเงื่อนไขมากมาย มีหิว มีอิ่ม มีโกรธ มีบ้า มีน้ำตา มีหัวเราะ มีหึงหวง มีโลภ มีอ่อนไหว มีเจ็บปวด มีป่วย มีเสื่อมทั้งยศ และสังขาร ปวดทรมาน และการพลัดพราก สูญเสีย ….บางทีนายทะเบียนบนโน้น อาจเผลอลืมเซ็นกำกับเงื่อนไขหลายข้อในสัญญาฉบับของ’ป้าพริ้ม’ ป้าถึงได้ไม่เจ็บ ไม่ป่วย สังขารค่อยๆ เสื่อมโดยที่ใจคอยังเบิกบานตลอดเวลา”
