บทความโดย ฟองเวลา
ฝนพันปีกระแทกห่าลงบนหลังคากันสาดเมทัลชีสเสียงดังเกรียวกราว ในซอกระหว่างตึกผู้ป่วย ลมหลงทิศพัดม้วนอย่างไร้ทางออก มันหอบเอาฝอยฝนสาดเข้ามาเต็มระเบียงทางเดินด้านข้างตึก ผ้าเช็ดหน้าบนราวสแตนเลสชุ่มย้อยไปด้วยหยาดฝน คือความชัดแจ้งในเหตุผลของป้ายเตือน ‘ห้ามตาก/แขวนผ้าทุกชนิด’ ที่ติดอยู่หลังราวผ้าซึ่งสร้างความรู้สึกย้อนแย้งให้ผู้เพิ่งพบเห็น!!
“ครืด ครืด ครืด ครืด!!!” เสียงล้อเก่าฝืดของฉากกั้นเตียงผู้ป่วยแบบเคลื่อนที่ บดพื้นดังยาวๆหายไปด้านชั้นในของห้องผู้ป่วยรวม ฉากกั้นสีเขียวซึ่งดูเป็นมิตรกับสายตาถูกเข็นผ่านไปยังเตียงผู้ป่วยเตียงหนึ่ง พยาบาลร่างเพรียวในชุดสีขาวหลายคนมะรุมมะตุ้มห้อมล้อมเตียงนั้น หญิงสาวผิวขาวเหลืองออกซีดๆอย่างคนเชื้อสายจีนในชุดกระโปรงแฟชั่นยืนอยู่กลางกลุ่มพยาบาล สายหูฟัง(stethoscope)ที่พาดอยู่บนลำคอขาวเนียน เป็นเพียงสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเธอคือแพทย์หญิง คนไข้บนเตียงเป็นชายสูงอายุ เสียงดังครืดคราดๆในทุกเข้า บ่งชี้ว่าคนป่วยมีปัญหาขัดแย้งกับการหายใจ สายมากแล้วของวัน จึงค่อยมีสัญญาณว่า’คู่ขัดแย้ง’คงพบทางออกเมื่อเสียงครืดคราดๆเบาลง เบาลง และค่อยๆเงียบไปในที่สุด
ฉากกั้นสีเขียวที่ล้อมเตียงไว้ ทำให้ผู้ป่วยและคนเฝ้าไข้เตียงอื่นๆทราบว่า นี่เป็นการเจรจากันแบบภายใน ซึ่งแม้แต่ญาติคนป่วยก็ถูกกันออก แพทย์และพยาบาลที่ยืนล้อมเตียงอยู่ชั้นในเป็นเพียงสักขีพยานของการบรรลุข้อตกลงเท่านั้น
“ครืด ครืด ครืด!!!” เสียงล้อฝืดของฉากกั้นสีเขียวบดถูพื้นห้อง เมื่อถูกเข็นไปเก็บซุกอยู่ตรงซอกลึกสุดของหอผู้ป่วย เตียงเปลถูกเข็นผ่านออกไปทางประตูเข้า ใต้ผ้าคลุมสีขาวคงจะเป็นร่างของอดีตชายผู้ป่วยผู้บรรลุข้อตกลงกับลมหายใจ ผู้ป่วยชายบางคนที่ชะเง้อคอมองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น ทำสีหน้าอย่างอธิบายไม่ถูกนอกจากเจ้าตัวเท่านั้นที่จะเข้าใจความรู้สึกได้ เมื่อเตียงเปลถูกเข็นผ่าน ….ไม่มีใครรู้ว่าในใจของแต่ละคนกำลังคิดเรื่องอะไร
ที่หอผู้ป่วยอายุรกรรมชายขนาดสามสิบเตียง มีเตียงเสริมตรงช่องทางเดินสองเตียง หน้าห้องอีกหกเตียง ที่นี่ไม่มีรอยยิ้ม ทว่ามีรังสีแห่งความอาทรแผ่คลุมทุกอณู สีเขียวของชุดผู้ป่วยดูเป็นมิตรกับสายตา เช่นกันกับสีเขียวของฉากกั้น ส่วนสีขาวของชุดพยาบาลก็แผ่พลังอาทรอย่างสัมผัสได้ …แม้ผู้สวมใส่จะไม่มีรอยยิ้มก็ตาม
ฝนพันปีกระแทกห่าลงบนหลังคากันสาดเมทัลชีส ทำให้เกิดเสียงดังโครมคราม กราวเกรียวอย่างประหลาด เป็นดั่งมหรสพขับกล่อมก่อน และหลังการเจรจาความ ฝนพันปีตกต่อเนื่องหลายวัน และดูไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดเมื่อใด
เขารู้สึกเสียววาบเมื่อมองผ่านรอยต่อของฉากกั้นสีเขียวเข้าไปเห็นภาพบนเตียง ใครผู้นี้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนคือคนหนุ่มชาวพม่าวัยกลางคน ที่นอนชักสั่นอยู่บนเตียงมาหลายวัน ข้อมือ ข้อเท้า และกลางลำตัวมีเชือกผ้าสีเขียวผูกโยงอย่างอารีกับเตียงสแตนเลส มันช่วยทำหน้าที่ตรึงเขาไว้ไม่ให้หล่นร่วงยามชักดิ้นก่อนการเจรจาความจะบรรลุผล
ลมหลงทิศยังคงพัดวูบวาบอยู่ระหว่างซอกตึกคล้ายผู้คนหลงทาง มันพัดม้วนเอาฝอยน้ำจากฝนพันปีที่กระหน่ำหลังคากันสาดเมทัลชีส กระเซ็นสายเข้าไปยังหอผู้ป่วย คนบนเตียงกระชับผ้าห่มห่อตัวแน่นขึ้นด้วยความรู้สึกชื้นเย็น แต่ผู้อยู่ใต้ผ้าสีขาวที่ห่มคลุมตลอดร่างบ่งบอกว่า นี้มิใช่ความร้อน-หนาวใดๆ หากแต่เป็นการบรรลุข้อตกลงแล้ว
ข้อความที่ติดไว้หลายจุดทั่วหอผู้ป่วยระบุว่า ‘ห้ามถ่ายรูป’ ทำให้เขาต้องสอดโทรศัพท์มือถือผ่านทางซอกรักแร้ บนโลกอินเตอร์เน็ตเผยแพร่ข้อความอันเป็นสาส์นจากผู้นำประเทศเตือนให้ผู้ชุมนุมทางการเมืองอย่าได้ประมาท ท้าทายมัจจุราช …เพราะความตายมันซ่อนอยู่ในทุกที่ ในห่าฝนพันปี.. ในน้ำผสมสีฟ้าเข้มที่ฉีดแรง ทว่าอาทรยิ่ง.. ในสถานีรถไฟฟ้าที่หยุดวิ่งหลังสิบหกนาฬิกา.. ทว่า!!! ไม่ใช่ใต้รักแร้ของเขา เพราะนี่เป็นความถึงพร้อมยอมรับ จากผลการเจรจาลับ ที่เกิดขึ้นหลังฉากกั้นสีเขียว
“นี่ลุงยังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าลุงทำอะไรผิด!!! จะต้องให้กูด่ายังไงดีว่ะ! ..ปู ..กุย อะนง.. เบง!” ชายผมยาวที่มาเยี่ยมคนป่วยอุทานเป็นภาษามอแกนดังพอได้ยิน เขาก้มหน้าจดจ่ออยู่กับจอโทรศัพท์มือถือโดยไม่ค่อยใส่ใจคนป่วยนัก “อวัยวะเพศของแม่มึง ครับ” ชายผมยาวคนเดิมอธิบายความหมายเป็นภาษาไทยให้คนเฝ้าไข้เตียงข้างๆฟังด้วยเสียงเบาคล้ายกระซิบเมื่อถูกถาม สีหน้าของผู้พูดลดความตึงเครียดลงแล้ว ขณะถอนสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์.
